2.      STAN PRAWNY:

2.1.           Konstytucja RP

Przyjęta w ogólnonarodowym referendum, a następnie przez Zgromadzenie Narodowe (połączone izby Sejmu i Senatu) Konstytucja Rzeczypospolitej Plskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm), jest aktem prawa najwyższego rzędu i wszelkie inne przepisy państwowe muszą być z nią zgodne. Fakt przyjęcia Konstytucji w ogólnonarodowym referendum oznacza, iż zawarte w niej przepisy są zgodne z wolą Narodu i muzą być bezwzględnie respektowane przez wszystkie organy władzy, administracji państwowej, samorządowej, wymiar sprawiedliwości oraz przez obywateli.

 Zgodnie z art. 30 Konstytucji RP przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych. Jednocześnie zgodnie z art. 31 ust. 1 Konstytucji, wolność człowieka podlega ochronie prawnej, zaś w ust. 2 obywatele RP zdecydowali w referendum, że każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.

 Polska Konstytucja gwarantuje również równość wszystkich podmiotów (osób) wobec prawa oraz do równego traktowania przez władze publiczne (art. 32 ust. 1), a ponadto zakazuje stosowania dyskryminowania w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

 Ustawa zasadnicza w art. 38 stanowi, iż Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia. W związku z tym, zgodnie z treścią art. 39 Konstytucji, nikt nie może być poddany eksperymentom naukowym, w tym medycznym, bez dobrowolnie wyrażonej zgody.

    W art. 40 Konstytucja RP gwarantuje ponadto zakaz poddawania torturom albo okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu i karaniu, w tym stosowania kar cielesnych.

 

2.2.           Władza rodzicielska i kuratorska nad dzieckiem

    Kwestie dotyczące wykonywania władzy rodzicielskiej i opieki nad małoletnimi dzieci rozstrzygnięto w ustawie z dnia 25 lutego 1964 roku – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1359 ze zmianami). Zgodnie z art. 92 tego aktu, dziecko pozostaje aż do pełnoletności (do ukończenia 18 roku życia) pod władzą rodzicielską, przy czym w myśl art. 93 § 1 cytowanej ustawy, władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, zaś stosowanie do § 2 ww. artykułu, jeżeli wymaga tego dobro dziecka, sąd w wyroku ustalającym pochodzenie dziecka może orzec o zawieszeniu, ograniczeniu lub pozbawieniu władzy rodzicielskiej jednego lub obojga rodziców.

    W przypadku jeżeli jedno z rodziców nie żyje albo nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych, władza rodzicielska przysługuje drugiemu z rodziców. To samo dotyczy wypadku, gdy jedno z rodziców zostało pozbawione władzy rodzicielskiej albo gdy jego władza rodzicielska uległa zawieszeniu. Wynika to z z przepisu art. 94 § 1 KRiO. Jednocześnie zgodnie z art. 94 § 3 Kodeksu rodzinnego, jeżeli żadnemu z rodziców nie przysługuje władza rodzicielska albo jeżeli rodzice są nieznani, ustanawia się dla dziecka opiekę.

    Stosownie do art. 95 § 1 Kodeksu, władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw. Jednocześnie dziecko pozostające pod władzą rodzicielską winno rodzicom posłuszeństwo, a w sprawach, w których może samodzielnie podejmować decyzje i składać oświadczenia woli, powinno wysłuchać opinii i zaleceń rodziców formułowanych dla jego dobra (art. 95 § 2), zaś sama władza rodzicielska powinna być wykonywana tak, jak tego wymaga dobro dziecka i interes społeczny (art. 95 § 3).

    Warty zaznaczenia jest przepis art. 95 § 4 KRiO, zgodnie z którym rodzice przed powzięciem decyzji w ważniejszych sprawach dotyczących osoby lub majątku dziecka powinni je wysłuchać, jeżeli rozwój umysłowy, stan zdrowia i stopień dojrzałości dziecka na to pozwala, oraz uwzględnić w miarę możliwości jego rozsądne życzenia.

    Kodeks rodzinny i opiekuńczy rozstrzyga również zagadnienia wykonywania nad dzieckiem pieczy, a więc podstawowego prawa i obowiązku każdego rodzica. Piecza rodzicielska to wszelkie czynności związane z wychowaniem dziecka, jego utrzymaniem, dbaniem o prawidłowy rozwój psychofizyczny.

    W myśl art. 96 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, rodzice wychowują dziecko pozostające pod ich władzą rodzicielską i kierują nim. Obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa odpowiednio do jego uzdolnień. Rodzice, którzy nie mają pełnej zdolności do czynności prawnych uczestniczą w sprawowaniu bieżącej pieczy nad osobą dziecka i w jego wychowaniu, chyba że sąd opiekuńczy ze względu na dobro dziecka postanowi inaczej (art. 96 § 2).

    Precyzując kwestie pieczy rodzicielskiej Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z 6 czerwca 2019 roku w sprawie sygn. akt III AUa 30/19 stwierdził, że wychowanie sprowadza się do decydowania o wszystkich sprawach wychowawczych związanych z osobą dziecka, w tym np. o wychowaniu świeckim, religijnym, łącznie z wyborem religii, kształtowaniu zasad etyki i charakteru dziecka, pracowitości, sumienności itp. Należy mieć również na uwadze ochronę dziecka przed złymi wpływami środowiska zarówno innych dzieci, jak i dorosłych, np. narkomanią, pedofilią itp. Ważne jest także przygotowanie dziecka do życia społecznego. Na rodzicach spoczywa również obowiązek zapewnienia dziecku odpowiednich warunków bytowych oraz starań o jego zdrowie psychiczne i fizyczne (Legalis, Numer 2180392).

 

    Polskie prawo rodzinne przewiduje, że w przypadku, gdy władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania (art. 97 § 1), jednakże o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie, a w braku porozumienia między nimi rozstrzyga sąd opiekuńczy (art. 97 § 2).

    Wykonywanie władzy rodzicielskiej wiąże się również z faktem, iż w myśl art. 98 § 1 KRiO, rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli zaś dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka. Należy jednak pamiętać, że nadal obowiązuje tu zasada określona w przepisie art. 97 § 2 omawianego kodeksu, gdzie dla spraw istotnych niezbędna jest decyzja obojga rodziców.

   W sytuacjach, w których rodzice dziecka żyją, jednak żadne z nich nie może reprezentować, sąd opiekuńczy ustanawia kuratora reprezentującego dziecko (art. 99 § 1). Zgodnie z art. 99 § 2 Kodeksu rodzinnego, kurator reprezentujący dziecko jest umocowany do dokonywania wszelkich czynności łączących się ze sprawą, również w zakresie zaskarżenia i wykonania orzeczenia dotyczącego ustanowienia go kuratorem.

 

    W relacjach z rodzicami, zgodnie z art. 100 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, przedszkole, szkoła, placówki wychowawczo-oświatowe, jak również sąd opiekuńczy i inne organy władzy publicznej, są obowiązane udzielać pomocy rodzicom, jeżeli jest ona potrzebna do należytego wykonywania władzy rodzicielskiej. Pomoc ta nie może jednak polegać na bezpośredniej ingerencji przedszkola, szkoły lub placówki wychowawczo-oświatowej w sprawy zarezerwowane jedynie dla rodziców, jak choćby podejmowanie decyzji w sprawach tak istotnych dla dziecka, jak uczestniczenie w eksperymencie medycznym, jakim jest poddawanie dzieci tzw. szczepieniom przeciwko COVID-19.

 

2.3.      Konwencja o prawach dziecka

Ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską 30 kwietnia 1991 roku Konwencja o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 roku (Dz.U. 1991 Nr 120, poz. 526 ze zmianami), przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych, w art. 2 ust. 1 gwarantuje prawa zawarte w tej konwencji wobec każdego dziecka, bez jakiejkolwiek dyskryminacji, niezależnie od rasy, koloru skóry, płci, języka, religii, poglądów politycznych, statusu majątkowego, niepełnosprawności, cenzusu urodzenia lub jakiegokolwiek innego tego dziecka albo jego rodziców bądź opiekuna prawnego. Jednocześnie przyjmując omawianą Konwencję, Polska zobowiązała się do podejmowania właściwych kroków dla zapewnienia ochrony dziecka przed wszelkimi formami dyskryminacji lub karania ze względu na status prawny, działalność, wyrażane poglądy lub przekonania religijne rodziców dziecka, opiekunów prawnych lub członków rodziny.

    Zgodnie z art. 1 Konwencji oraz prawem polskim, dzieckiem każda istota ludzka w wieku poniżej osiemnastu lat.

    W myśl art. 16 Konwencji o prawach dziecka, żadne dziecko nie może podlegać arbitralnej lub bezprawnej ingerencji w sferę jego życia prywatnego, rodzinnego lub domowego czy w korespondencję ani bezprawnym zamachom na jego honor i reputację, i każde dziecko ma prawo do ochrony prawnej przeciwko tego rodzaju ingerencji lub zamachom.

 

2.4.      Prawo oświatowe

Ustrój polskiego systemu oświaty, poza przepisami Konstytucji RP określa ustawa z dnia 14 grudnia 2016 roku – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2017 roku, poz. 59 ze zmianami). Zgodnie z Preambułą do ww. ustawy: Oświata w Rzeczypospolitej Polskiej stanowi wspólne dobro całego społeczeństwa; kieruje się zasadami zawartymi w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także wskazaniami zawartymi w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Konwencji o Prawach Dziecka. Nauczanie i wychowanie – respektując chrześcijański system wartości – za podstawę przyjmuje uniwersalne zasady etyki. Kształcenie i wychowanie służy rozwijaniu u młodzieży poczucia odpowiedzialności, miłości Ojczyzny oraz poszanowania dla polskiego dziedzictwa kulturowego, przy jednoczesnym otwarciu się na wartości kultur Europy i świata. Szkoła winna zapewnić każdemu uczniowi warunki niezbędne do jego rozwoju, przygotować go do wypełniania obowiązków rodzinnych i obywatelskich w oparciu o zasady solidarności, demokracji, tolerancji, sprawiedliwości i wolności.

    Pełen katalog podstawowych zadań i praw dotyczących systemu oświaty określono w art. 1 omawianej ustawy, zgodnie z którym system oświaty zapewnia w szczególności:

1. realizację prawa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształcenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich do wieku i osiągniętego rozwoju;
2. wspomaganie przez szkołę wychowawczej roli rodziny;
3. wychowanie rozumiane jako wspieranie dziecka w rozwoju ku pełnej dojrzałości
   w sferze fizycznej, emocjonalnej, intelektualnej, duchowej i społecznej, wzmacniane i uzupełniane przez działania z zakresu profilaktyki problemów dzieci i młodzieży;
4. możliwość zakładania i prowadzenia szkół i placówek przez różne podmioty;
5. dostosowanie treści, metod i organizacji nauczania do możliwości psychofizycznych uczniów, a także możliwość korzystania z pomocy psychologiczno-pedagogicznej i specjalnych form pracy dydaktycznej;
6. możliwość pobierania nauki we wszystkich typach szkół przez dzieci i młodzież
   niepełnosprawną, niedostosowaną społecznie i zagrożoną niedostosowaniem  społecznym, zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi oraz predyspozycjami;
7. opiekę nad uczniami niepełnosprawnymi przez umożliwianie realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć rewalidacyjnych;
8. opiekę nad uczniami szczególnie uzdolnionymi poprzez umożliwianie realizowania indywidualnych programów nauczania oraz ukończenia szkoły każdego typu w skróconym czasie;
9. upowszechnianie dostępu do szkół, których ukończenie umożliwia dalsze kształcenie w szkołach wyższych;
10. możliwość uzupełniania przez osoby dorosłe wykształcenia ogólnego,  zdobywania lub zmiany kwalifikacji zawodowych i specjalistycznych;
11. zmniejszanie różnic w warunkach kształcenia, wychowania i opieki między poszczególnymi regionami kraju, a zwłaszcza ośrodkami wielkomiejskimi i wiejskimi;
12. kształtowanie u uczniów postaw prospołecznych, w tym poprzez możliwość udziału w działaniach z zakresu wolontariatu, sprzyjających aktywnemu uczestnictwu uczniów w życiu społecznym;
13. upowszechnianie wśród dzieci i młodzieży wiedzy i umiejętności niezbędnych do aktywnego uczestnictwa w kulturze i sztuce narodowej i światowej;
14. utrzymywanie bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowania i opieki w szkołach i placówkach;
15. upowszechnianie wśród dzieci i młodzieży wiedzy o zasadach zrównoważonego rozwoju oraz kształtowanie postaw sprzyjających jego wdrażaniu w skali lokalnej, krajowej i globalnej;
16. upowszechnianie wśród dzieci i młodzieży wiedzy o zasadach racjonalnego
    odżywiania oraz przeciwdziałaniu marnowaniu żywności;
17.  opiekę uczniom pozostającym w trudnej sytuacji materialnej i życiowej;
18. dostosowywanie kierunków i treści kształcenia do wymogów rynku pracy;
19. kształtowanie u uczniów postaw przedsiębiorczości i kreatywności sprzyjających aktywnemu uczestnictwu w życiu gospodarczym, w tym poprzez stosowanie w procesie kształcenia innowacyjnych rozwiązań programowych, organizacyjnych lub metodycznych;
20. przygotowywanie uczniów do wyboru zawodu i kierunku kształcenia;
21. warunki do rozwoju zainteresowań i uzdolnień uczniów przez organizowanie zajęć pozalekcyjnych i pozaszkolnych oraz kształtowanie aktywności społecznej i umiejętności spędzania czasu wolnego;
22. upowszechnianie wśród dzieci i młodzieży wiedzy o bezpieczeństwie oraz kształtowanie właściwych postaw wobec zagrożeń, w tym związanych z korzystaniem z technologii informacyjno-komunikacyjnych, i sytuacji nadzwyczajnych;
23. kształtowanie u uczniów umiejętności sprawnego posługiwania się technologiami informacyjno-komunikacyjnymi;
24. wspomaganie nauczania języka polskiego i w języku polskim wśród Polonii i Polaków zamieszkałych za granicą oraz dzieci pracowników migrujących.

    W Polsce, zgodnie z cytowanymi przepisami ustawy Prawo oświatowe, system oświaty obejmuje miedzy innymi: przedszkola, szkoły podstawowe, ponadpodstawowe, artystyczne, placówki oświatowo-wychowawcze, placówki kształcenia ustawicznego oraz centra kształcenia zawodowego, placówki artystyczne, poradnie psychologiczno-pedagogiczne, młodzieżowe ośrodki wychowawcze, młodzieżowe ośrodki socjoterapii, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze oraz specjalne ośrodki wychowawcze dla dzieci i młodzieży wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania, placówki zapewniające opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobierania nauki poza miejscem stałego zamieszkania, placówki doskonalenia nauczycieli, biblioteki pedagogiczne oraz kolegia pracowników służb społecznych.

Jednocześnie zgodnie z art. 5 prawa oświatowego, nauczyciel w swoich działaniach dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych ma obowiązek kierowania się dobrem uczniów, troską o ich zdrowie, postawę moralną i obywatelską, z poszanowaniem godności osobistej ucznia.

 

2.5.      Karta Nauczyciela

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 roku - Karta Nauczyciela (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 2215 ze zmianami) szkołą kieruje dyrektor, który jest jej przedstawicielem na zewnątrz, przełożonym służbowym wszystkich pracowników szkoły, przewodniczącym rady pedagogicznej. Dyrektor sprawuje opiekę nad dziećmi i młodzieżą uczącą się w szkole, i jest on odpowiedzialny jest w szczególności za:

1. dydaktyczny i wychowawczy poziom szkoły,
2. realizację zadań zgodnie z uchwałami rady pedagogicznej i rady szkoły, podjętymi w ramach ich kompetencji stanowiących, oraz zarządzeniami organów nadzorujących szkołę,
3. tworzenie warunków do rozwijania samorządnej i samodzielnej pracy uczniów i wychowanków,
4. zapewnienie pomocy nauczycielom w realizacji ich zadań i ich doskonaleniu zawodowym,
5. zapewnienie w miarę możliwości odpowiednich warunków organizacyjnych do realizacji zadań dydaktycznych i opiekuńczo-wychowawczych,
6. zapewnienie bezpieczeństwa uczniom i nauczycielom w czasie zajęć organizowanych przez szkołę.

Jednocześnie w myśl artykułu 6 Karty Nauczyciela, nauczyciel obowiązany jest:

1. rzetelnie realizować zadania związane z powierzonym mu stanowiskiem oraz podstawowymi funkcjami szkoły: dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą, w tym zadania związane z zapewnieniem bezpieczeństwa uczniom w czasie zajęć organizowanych przez szkołę;
2. wspierać każdego ucznia w jego rozwoju;
3. dążyć do pełni własnego rozwoju osobowego;
4. doskonalić się zawodowo, zgodnie z potrzebami szkoły;
5. kształcić i wychowywać młodzież w umiłowaniu Ojczyzny, w poszanowaniu Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w atmosferze wolności sumienia i szacunku dla każdego człowieka;
6. dbać o kształtowanie u uczniów postaw moralnych i obywatelskich zgodnie z ideą demokracji, pokoju i przyjaźni między ludźmi różnych narodów, ras i światopoglądów.

 Organizacja punktów szczepień nie wchodzi w zakres działania szkoły, zaś wyjście do takiego punktu poza teren szkoły nie wchodzi w zakres zajęć organizowanych przez szkołę, ponieważ nie ma ono nic wspólnego z funkcjami szkoły: dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą, które zostały uregulowane odpowiednio w przepisach wykonawczych do ustawy - Karta Nauczyciela, a odnoszących się do organizowania wycieczek szkolnych, turystyki, wypoczynku i krajoznawstwa, a w szczególności w:

1. rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 8 listopada 2001 roku w sprawie warunków i sposobu organizowania przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki krajoznawstwa i turystyki (Dz. U. z 2001 roku nr 135 poz. 1516 z późn. zm.),
2. rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 roku w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r. nr 6 poz. 69 z późn. zm.),
3. rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 roku w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży (Dz. U. z 2016 r. poz. 452).

 

 2.6.      Badania kliniczne i eksperyment medyczny a „szczepienia przeciwko COVID-19”

Jak wynika z przepisu artykułu 37a ustęp 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku – Prawo farma­ceutyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 r. poz. 974 ze zmianami), badanie kliniczne pro­duktu leczniczego na ludziach jest eksperymentem medycznym. Prowadzone obecnie na polskich dzieciach wyżej wymienione badania w rozumie­niu artykułu 21 ustęp 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty – w zależności od ich celu  – są eksperymen­tem  leczniczym albo eksperymentem badawczym. Zgodnie zaś z artykułem 21 ustęp 2 powołanej powyżej ustawy, eksperymentem leczniczym jest wprowadzenie nowych albo tylko częściowo wypró­bowanych metod diagnostycznych, leczniczych lub profilaktycznych w celu osiągnię­cia bezpośredniej korzyści dla zdrowia osoby chorej. Może on być przeprowadzony, jeżeli do­tychczas stosowane metody nie są skuteczne albo jeżeli ich skuteczność nie jest wystar­czająca.

 Zgodnie z przepisem artykułu 25 ustęp 2 przywołanej już ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, na udział w eksperymencie medycznym dziecka, które nie ukończyło 13. roku życia, zgody udzielają jego rodzice lub przedstawiciel ustawowy. W myśl artykułu 97 paragraf 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie, zaś w braku porozumienia między nimi rozstrzyga sąd opiekuńczy. Poddanie dziecka „szczepieniu przeciwko COVID-19 lub badaniu klinicznemu będącemu eksperymentem medycznym jest właśnie sprawą o istotnym znaczeniu dla dziecka.

 Zgodnie z artykułem 1 Konwencji o prawach człowieka i biomedycynie w państwach Unii Europejskiej, a więc i w Polsce, ochronie prawnej podlegają godność i tożsamość istoty ludzkiej. Gwarantowane jest również każdej osobie, bez dyskryminacji, poszanowanie jej integralności oraz innych podstawowych praw i wolności wobec zastosowań biologii i medycyny. Jednocześnie w myśl artykułem 2 tej Konwencji, interes i dobro istoty ludzkiej przeważa nad wyłącznym interesem społeczeństwa lub nauki. Stosownie zaś do artykułu 5 tejże Konwencji, nie można przeprowadzić interwencji medycznej bez świadomie i dobrowolnie wyrażonej zgody osoby, która ma być jej poddana, zaś przed jej przeprowadzeniem osoba jej poddana musi otrzymać odpowiednie informacje o celu i naturze interwencji, jak również jej konsekwencjach i ryzyku. Omawiany akt przewiduje możliwość swobodnego wycofania swojej zgody przez każdego i w każdej chwili. Tymczasem od przedstawicieli władzy państwowej coraz częściej słyszymy, że nie wyklucza ona wprowadzenia obowiązkowych szczepień i segregacji sanitarnej. Od czasu rozpoczęcia tzw. szczepień przeciwko COVID-19 pracodawcy i osoby kierujące pracownikami bezprawnie zmuszają podległe im osoby do przyjmowania tzw. szczepionek. Dzieje się tak zwłaszcza w administracji państwowej i samorządowej, w wojsku, policji oraz w oświacie i w służbie zdrowia.

 Jak czytamy w artykule 15 przywoływanej tu Konwencji o prawach człowieka i biomedycynie, badania naukowe w dziedzinie biologii i medycyny, prowadzone w sposób swobodny, muszą zapewniać ochronę istoty ludzkiej. Natomiast w myśl artykułu 16 ich przeprowadzanie na ludziach jest dopuszczalne, o ile zostaną spełnione wszystkie niżej wymienione warunki:

1. Brak metody o porównywalnej skuteczności, alternatywnej do badań na ludziach;
2. Ryzyko podejmowane przez osobę poddaną badaniom jest proporcjonalne do potencjalnych korzyści wynikających z tych badań;
3. Projekt badań został zatwierdzony przez właściwą instytucję w wyniku niezależnej oceny jego wartości naukowej, w tym wagi celu badań i po przeprowadzeniu wszechstronnej oceny co do jego dopuszczalności pod względem etycznym;
4. Osoba poddawana badaniom jest informowana o swoich prawach oraz o ochronie gwarantowanej jej w przepisach prawa;
5. Wymagana zgoda powinna być wyrażona w sposób wyraźny i dotyczyć konkretnego badania oraz powinna być udokumentowana. Zgodę można swobodnie wycofać w każdej chwili.

    Eksperyment ten - w celu obejścia przepisów prawa - polski minister zdrowia i rząd nazywają „powszechnym szczepieniem w ramach profilaktyki COVID-19”.

    Ponadto w myśl art. 55 ustawy Prawo farmaceutyczne, reklama produktu leczniczego kierowana do publicznej wiadomości nie może polegać na: prezentowaniu produktu leczniczego przez osoby znane publicznie, naukowców, osoby posiadające wykształcenie medyczne lub farmaceutyczne lub sugerujące posiadanie takiego wykształcenia oraz na odwoływaniu się do zaleceń osób znanych publicznie, naukowców, osób posiadających wykształcenie medyczne lub farmaceutyczne lub sugerujących posiadanie takiego wykształcenia.

 

________________________________